Ο χώρος του Παραρτήματος (παλιό παράρτημα του Πανεπιστημίου Πατρών) είναι ιστορικά φορτισμένος με έντονους κοινωνικούς αγώνες. Χρησιμοποιήθηκε σαν κέντρο αγώνα για πρώτη φορά το 1973, όταν καταλήφθηκε από φοιτητές, αριστερούς, αναρχικούς και άλλα κομμάτια τις κοινωνίας εν μέσω της εξέγερσης του Νοέμβρη ενάντια στη χούντα. Αποτέλεσε προπύργιο δυναμικών κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων, συγκρούσεων ενάντια στους τότε εγχώριους φασίστες, ενώ έχει καταγραφεί στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας ως το κύριο κέντρο αντιδικτατορικής δράσης.
Στη δεκαετία του 80 το παράρτημα παρέμεινε ζωντανό και υπήρξε επίκεντρο ποικίλων και πολυμορφικών κοινωνικών αντιστάσεων. Αναφορικά και μόνο, ο χώρος αυτός καταλήφθηκε και χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Καλτεζά, συσπείρωσε μεγάλα κομμάτια του φοιτητικού και εργατικού κινήματος ενάντια στο κλείσιμο των εργοστασίων, όπως αυτά του Λαδόπουλου και της Πειραϊκής Πατραϊκής, υπήρξε κέντρο αντιπληροφόρησης και προπαγάνδας σε σχέση με τα γεγονότα της Τιεν αμέν στη Κίνα και φιλοξένησε το πρώτο συνέδριο αναρχικών.
Στα χρόνια που ακολουθούν το παράρτημα παύει να ανήκει στο πανεπιστήμιο πατρών και παραχωρείται στη νομαρχία που με τη σειρά της το παραδίδει στον Ο.Σ.Κ. αφού συστεγάζεται με σχολικό συγκρότημα. Εφ’ όσον δεν φεύγει λοιπόν από την δικαιοδοσία του πανεπιστημίου το άσυλο νομότυπα παύει να ισχύει.
Το 1992 μεγάλο μέρος του Παραρτήματος καταστρέφεται από πυρκαγιά που ξεσπάει κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο χώρος οικειοποιείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα από διάφορες ομάδες και πραγματοποιούνται κυρίως πολιτιστικής φύσεως εκδηλώσεις, όπως συναυλίες, προβολές κ.α..
Ο χώρος καταλαμβάνεται επετειακά κάθε χρόνο από φοιτητικούς συλλόγους, αριστερές οργανώσεις, αναρχικούς και αντιεξουσιαστές για τον τριήμερο εορτασμό της 17 Νοέμβρη.
Τη δεκαετία του ’90 το παράρτημα θα συνεχίσει να αποτελεί στέγη πολιτικών ζυμώσεων και θα συνδεθεί άμεσα με γεγονότα, όπως οι απαντήσεις μετά τη δολοφονία του καθηγητή Ν. Τεμπονέρα από παρακρατικούς τραμπούκους και τις μαζικές μαθητικές κινητοποιήσεις.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και μετά από προσπάθειες του δήμου για μετατροπή του παραρτήματος σε αποστειρωμένο συνεδριακό πολυχώρο εκδηλώσεων και την ταυτόχρονη προβοκατολογία από τα τοπικά Μ.Μ.Ε. για τους εκάστοτε καταληψίες, προκύπτει η ανάγκη επανοικιοποίησης του χώρου και ανάδειξής του σε ανοιχτό πολιτικό και κοινωνικό κέντρο. Δημιουργείται έτσι η συνέλευση επανοικιοποίησης του παραρτήματος αποτελούμενη από διάφορες ομάδες και άτομα που αναλαμβάνουν την ευθύνη διαχείρησης και χρήσης του χώρου κάτω από το πρίσμα συγκεκριμένων χαρακτηριστικών (αντιιεραρχικό, αντιμμε, αντιεμπορικό) που διαφυλάττουν τον ανοιχτό χαρακτήρα του Παραρτήματος και το αναδεικνύουν σε χώρο ελεύθερης έκφρασης και ζύμωσης ιδεών. Οι διαχειριστικές συνελεύσεις που ακολούθησαν υιοθέτησαν αυτά τα χαρακτηριστικά. Έτσι στο παράρτημα λαμβάνουν χώρα αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, εκδηλώσεις με αντιεμπορικά χαρακτηριστικά και πλήθος άλλων κοινωνικών δράσεων.
Το ιστορικό αυτό είναι κομμάτι της εισήγησης για τη παρουσίαση του βιβλίου “ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ στη μεταβιομηχανική κοινωνία” του Αλφρέντο Μπονάνο που πραγματοποιήθηκε στο Παράρτημα το μάρτιο του 2009.